nazw krain geograficznych, miejscowości przez które przebiega trasa podróży. Wyliczenia zwielokrotniają siłę doznania, że nawet jeśli uda się dobrnąć do następnego przystanku, i tak będzie się to się wiązać z brakiem spełnienia, poczucia, iż jest się we właściwym miejscu o właściwym czasie, stąd - konstatacja: „gdziekolwiek nie pojadę będzie już zbyt późno, by tam pojechać”(Zachować bezpieczną odległość. Odsunąć się od torów?).
Wszechogarniające jest w tej poezji pragnienie ujrzenia niczym nie przesłoniętej całości, które ujawnia się najwyraźniej w wierszu Po krzyżu w dół po krzyżu do góry: „ach żeby tak zobaczyć: poszarpaną ziemię. […] żeby ją przejrzeć/ na wylot[…]”. O takim darze marzyli już romantycy.
Tematem uprzywilejowanym, o którym nie można nie wspomnieć jest śmierć. To słowo powraca z zauważalną częstotliwością. Wrażenie ciągłego umierania oznacza jednak nie tylko obsesyjne poczucie rozkładu, lęk przed cierpieniem fizycznym (Maestro, Krwiak), jest także doświadczeniem wzbogacającym, poszerzającym świadomość(wiersz Bieg zjazdowy zamykający książkę). Majzel potrafi też mówić o śmierci w sposób żartobliwy, i to z wyczuciem granicy dobrego smaku(Pracowity).
Bieg zjazdowy jako tytuł tomiku odczytać należy w kontekście - tego, o czym już wspomniałem - poszukiwania, penetracji przestrzeni, zagubienia w rzeczywistości. Można interpretować go w bliskości filozoficznej koncepcji sein zum Tode – to bycie i bieg ku śmierci, świadoma ucieczka od życia. Jedną z podpowiedzi przynosi również powtarzająca się(Bieg wielki, Ptak zjazdowy) fraza: „kiedy się wreszcie narodzi./ dam mu na imię bieg zjazdowy”. Te słowa kojarzą się z oczekiwaniem na zmianę, więc także – z nadzieją.
Drugi tomik Bartłomieja Majzla jest zbiorem wierszy, w których epifanie, dziwność mieszają się z codziennością manifestującą się już w tytułach: Nóż, Łyżka. Zaskakują one szczególnie jeśli zbiorek potraktować jako precyzyjnie skonstruowaną całość.