"Maliszewski mimo statecznego wieku i ugruntowanej pozycji na literackim rynku pozostaje pisarzem niepokornym, w pewnym sensie "dzikim", nieujarzmionym. Jego wiersze dadzą się odczytać jako świadectwo niepogodzenia - ze światem, własną egzystencją, rzeczywistością. Pozostają - w pewnym sensie - młodzieńcze, w dobrym znaczeniu tego słowa. Znaczyłoby to tyle, że czuć w nich świeżość, niepokalaność uczuć i wrażliwość właściwą debiutantom. W przypadku autora doświadczonego określenia te stanowią raczej komplement niż zarzut. (...)
Poezja autora "Roku w drodze" rozgrywa się w języku, w metaforze. To znaczy, że nie jest liryką przeznaczoną dla wzruszenia, lecz raczej domaga się zastosowania strategii deszyfracyjnych. Mamy tu do czynienia z wyższą szkołą jazdy i Maliszewski nie ukrywa, że interesuje go przede wszystkim odbiorca przygotowany, gotowy do lektury jako do intelektualno-estetycznej gry.
(Jarosław Klejnocki, "Res Publica Nowa", 2000 nr 7)