[...] Lekszyckiego czyta się z przyjemnością. Jego wdzięczna lekkość w nawiązywaniu i deformowaniu tradycji wysokiej pomaga mu stworzyć przekonującą figurę podmiotu piszącego. Mieści się ona w polu nawiązań i zaprzeczeń, zabawnych mistyfikacji i zmyślnych podmian kilku, znanych skądinąd, wcieleń poety. Lekszycki zgrabnie przeskakuje z poziomu meta na poziom innego meta. Dostarcza więc mit poety-pedagoga. Serwuje on swoim uczennicom pouczające wypracowania, niby ironizuje o sobie: „mogłabyś bardzo ucierpieć / gdybym całym sobą przesłonił / ci wszystkie gwiazdy” (Na marginesie pisemnego wypracowania gimnazjalistki nauczyciela języka polskiego notatka znamienna). Razem z ironią, wiążącą pisanie z moralizowaniem, wkrada się kolejne wcielenie poety-wieszcza, a za nim poety-młodego małżonka, którego rozterki przedślubne ładnie rymują się z rozterkami Kafki. Lekszycki ma w ogóle cudowny dar wychwytywania wielu kontekstów dla swojej poezji i wprawiania ich w ruch.