***
„Rzeczywistość komponowana przez Lekszyckiego często okazuje się być całością sztuczną, zlepkiem kanałów, które mogłyby pośredniczyć w kontakcie ze światem rzeczywistym, zewnętrznym, gdyby takowy istniał. Jednak tym, co z całą pewnością istnieje, jest u Lekszyckiego właśnie ów wirtualny zlepek (zlepek audio-video), dookoła niego natomiast rozpościera się nicość, niebyt, „mętna próżnia”. Oryginał świata nie istnieje, istnieją jedynie jego fragmenty powielone i zakonserwowane w skomplikowanej maszynerii pośredniczącej. Nic więc dziwnego, że praktycznie nie istnieje również człowiek, istnieje jedynie istota, której ciało zastąpiono doskonalszymi protezami. Jeśli bowiem słuchać, to jedynie wieży Technicsa, oglądać świat – tylko za pośrednictwem ekranu telewizyjnego lub ewentualnie magnetowidu, pamiętać – tylko pamięcią peceta. „Wieża Technicsa”, „magnetowid Thomsona”, „mikroprocesor peceta”, odbiornik telewizyjny – protezy współczesności – tylko to istnieje naprawdę. Każde wyjście „poza” oznacza wkroczenie na tereny niepewne, dotykające bezpośrednio osobistych refleksji i przeżyć, co grozi popadnięciem w „mętną próżnię” niewiadomego pochodzenia.”