***
„[...] Lekszycki jest lirykiem bolesnego przejścia: ustawia obok siebie kolejne fotografie i coraz rzadziej dworuje sobie z okrucieństwa czasu. Oczywiście, jego siłą jest żart w najmniej spodziewanym momencie, jakaś wybitna gra słów, ale naprawdę oryginalny jest tam, gdzie wyciąga wnioski z przemijania, a właściwie mijania się, nierozumienia i nierozpoznawania się ludzi. [...] Napięcie i żart. Drażliwość i gryps. Kpina i poważna troska o coś. O stany rzeczy i uczuć. Troska o kogoś. O dwudziestopięcioletniego, który wywalczył sobie pozycję tego, który naprawdę jest, gdy pisze wiersz. A z drugiej strony czuje pod sercem ów arktyczny chłód, na który nie pomoże nawet najlepiej napisany wiersz...”