Poezja Michała Murowanieckiego stara się ocalać człowieczeństwo – nie takie przez duże C, ale małe, osobiste, mieszczące się w pojedynczości istnienia, takie, które cechuje wrażliwość, uwaga, otwartość na świat; takie, które samo pragnie ocalać to, co nieuchronnie ulatuje w kierunku „stratosfery” albo raczej „sfery strat”. To, co prywatne, i to, co publiczne, łączy się tu w tym, co wspólne, jednak żaden z elementów tej triady nie znika z oczu, każdemu chciałoby się oddać sprawiedliwość.