Za grą słów i poetycką sprawnością w dobrym pokoleniowym wydaniu stoi coś jeszcze: udręczenie codziennością, próba oporu, stawianie własnych warunków (językowych i nie tylko). Coś „pęka na trasie pustka-Zakopane”, a we mnie satysfakcja miesza się z niepokojem.

Karol Maliszewski o "Punctum"
Rzeczpospolita 07-11-2008


Jest to świat pełen drobiazgów, konkretów. Z pozoru beznamiętny, bez romantycznych olśnień. Z pozoru jest w nim chłodny osąd codzienności, która bynajmniej nie czeka na puentę. A jednak jest w nim czułość do tego, co zwykłe.

W tym świecie panuje dyscyplina artystyczna, jakby świat rzeczy był poukładany i zdyscyplinowany. Problem tylko w tym, jak w nim znaleźć miejsce, jeśli „wszędzie brakuje miejsca”.

Dlatego podmiot tych wierszy wraca, powraca w różne miejsca, czasy, wierząc, że znajdzie własne. Szuka rekwizytów, układa je, modeluje, tworząc wiersz, który w całości bywa metaforą.

Oto zaczyna mówić nowe pokolenie poetów, które nadaje przedmiotom i wydarzeniom charakter obiektywnych stanów wewnętrznych, uciekając tym samym przed nazywaniem uczuć wprost. Jakby ekspresja wprost była de mode. Szczere spojrzenie, autentyzm przeżycia jest podstawą wiersza, ale zostaje obleczone w odpowiedni image. Image daje poczucie bezpieczeństwa.

Najważniejsze, by trafić w sedno. Być może sedno jest dystansem. A dystans – wiadomo – ostoją piękna. Jeśli dzięki temu wyraża się choćby małą część całości, to i tak zaklina się świat. Bo co zapisane, to zaklepane.

Marta Fox o "Punctum" (laudacja po przyznaniu Dżonki 2008)
www.rekomendacje.net