Bez końca


Jednak nie, nie przechodzę na drugą
stronę. Tajemne przejścia zarosły,
inne odpłynęły w niepamięć.

Sinozielone chmury wiszą nad miastem, tamtą
rzeką. Wieczór jak wrząca lawa rozpływa się
na skraju wzgórza.

Październik: słychać jak krople opadają
w grzęzawisko liści i piachu. I wzrok jak
sztylet łupie muszlę mroku,

zamierzchłe dni obleczone w popiół.



Bez kraja

Ipak ne, neću preći na drugu
stranu. Tajanstveni prolazi su zarasli,
ostali su otplivali u zaborav.

Sivozeleni oblaci vise iznad grada, one tamo
reke. Veče se kao vruća lava topi
na ivici brda.

Oktobar: čuje se kako kapi padaju
u baru od lišća i peska I pogled kao
bodež razbija školjku mraka,


prošle dane obučene u pepeo.







***


Nie ma takiego wnętrza, w którym nie
mógłby zamieszkać

anioł.



***

Nema takve duše, u kojoj ne bi
mogao se nastaniti

anđeo.







Pory roku


Świat: bez chwil pewności. W południe
wiatr piele ogród. Przezroczysta kropla
pośród zakurzonych pokrzyw. Rozświetlone

niebieskim pyłem okno, miasto. Tu raczej
patrząc nie dochodzić, dociskać powieki,
rysować cokolwiek się przewidzi, zapłonie.

Chcieć wierzyć, że wszystko jest cudem



Godišnja doba

Svet: bez trenutka sigurnosti. U podne
vetar miluje baštu. Prozirna kap
između prašnjavih kopriva. Rasvetljen

nebeskim prahom prozor, grad. Tu jednostavno
gledajući ne sme se dolaziti, pritiskati kapke,
crtati bilošta što se predvidi, zapali.

Želeti verovati, da je sve čudo.




Zeszłe życie


Uszło, wyszło
w drogę.
Bezpowrotnie.
Bezstronnie. Zeszło.

(I może właśnie dlatego,
że teraz umieranie to
najmocniejsze słowo,
język nie wypełznął z jamy
ust?)

Objęła to noc.
I oblekła nicią pajęczą, aż
strach otworzyć szufladę
serca.





Prošli život

Ušao je, izašao je
na put.
Bez povratka.
Nepristrastno. Sišao je.

(I možda upravo zbog toga,
umiranje je sad
najmoćnija reč,
jezik se nije izvukao iz usne
duplje?)

Obuzela je to noć.
I obukla se u paučinu, da je
strah otvoriti fioku
srca.



Prevod: Olga Lalić