Aby upchać, zmiąć, mruczę.
A jednak ogień pieśni powoli
oddala się. Już nic nowego nie

trzyma się tej wiązanki mowy.
Wędzidło głosu nie prowadzi,
choć język jak zawsze podległy

wierze. Co było, ubyło z nas,
skamieniało. W oddechu słów
chropawa masa, bruzdy zdań.

Przerębel potknięć i spóźnień.
Opowiedz się, gdzie leży granica
zdrady, za którą niepokalana

jest tylko mowa zwierząt.
Kto za, a kto przeciw?