Siłą poezji Macieja Woźniaka jest ruch, dający życie obrazom, napędzający liryczne sytuacje, poruszający słowa, które lekko zjawiają się na kolejnych kartkach - i oddające go słownictwo, stwarzające pozór jego naturalności, samoistności, lecz także jakiejś bezwładności i wnikliwości. To, co się porusza, jest jak topniejący śnieżny ślad, jak wygładzona przez wiatr i wodę koleina, prująca się nitka - nie wie, skąd wzięła się siła nadająca pęd, i nie może wrócić do własnej przeszłości, choć ta jest niby na wyciągnięcie ręki. Bo mimo iż rzeczy zdają się trwać, i choć niektóre przynajmniej dzielnie opierają się tyranii sekundnika - nieustający, podpowierzchniowy robaczkowy ruch wszystkiego jest tym, co powrót czyni niemożliwym. A zamiast tego wprowadza imperatyw ucieczki: Sekundnik, szczupły celnik. Kiedy opuszcza szlabany / wokół tarczy zegarka, zamykając granice / (...) / stawia ciemne pieczątki. Jeden ze szlabanów jest podniesiony: opuszczona powieka. Aby odnaleźć przeszłość, trzeba by odwrócić prawa jedynej znanej nam logiki. I umrzeć. Choćby na chwilę.

Rafał Rżany ("Nowe książki", nr 1/2011)