W ogólności krytyka dostrzegła w poezji Woźniaka wartą uwagi próbę przekroczenia impasów współczesnej literatury, która – aż nadto wierna poczuciu własnych ograniczeń – gotowa była wyrzec się najważniejszych powodów swego istnienia. Wbrew tej tendencji Woźniak szuka ładu oraz próbuje wypowiedzieć Boga i śmierć. Co ważne – ani nie chce przekonać odbiorcy, że doświadczenia te wypowiadane są wprost, bez udziału tradycji i współczesnych niepokojów o wyrażalność, ani nie zadowala się ich estetyzacją. Pragnie pogodzić prawdę artysty i prawdę człowieka.

(styczeń 2010)