Nic się nie zmieniło i wciąż boję się krótkich tekstów, więc tym bardziej odpowiada mi poezja Bartosza Konstrata (ur.1977), poety, mizantropa. Wielbiciela piękna i dobrego smaku. Kibica Violetty Villas (sam głos, bez osobowości) i Górnika Łęczna (tak pisze o sobie). Wydana dzięki wsparciu licznych mecenasów, z których szczególny szacunek wzbudzają tacy partnerzy polskiej poezji jak Ministerstwo Kultury czy Zakład Przetwórstwa Mięsnego Tomasz Śnieg w Modlibogowicach k. Konina (przypomina się
koncept Piotra Bratkowskiego o robieniu wierszy z kiełbasy), książka jest efektem połowicznego zwycięstwa, jakie przed dwoma laty jej autor odniósł w IX konkursie im. J. Bierezina, tym samym, który kiedyś wygrała siedemnastoletnia Marta Podgórnik.

Składa się ona, myślę o książce, z dwóch części i trzech bonusowych sonetów. Pierwsza zbiera głównie reminiscencje z młodości (Potem było dwadzieścia lat pościgu za dnem jakiejkolwiek treści, ale) i ujawnia rasowe odruchy poety Konstrata (nie miałem więcej potrzeb niż to zapisać), pojawia się też tutaj wzmianka o pominiętych w zajmującym (cztery strony) poemacie opisowym Cygaro Macieja Rucińskiego cygarach z Maluku Selatan. Zanim wspomni fikcyjną gazetę o onirycznym tytule „Przegląd Strat”,
Konstrat swoje prasoznawstwo lansuje także w tytule wiersza Tydzień z gazetą „Pszczelarz Podlaski”, nb. zawierającym niezwykle szeroko zakrojone porównania, jak chociażby to: ślina, jak ostatnie krople rzeki okresowej/ zsiadła się na policzkach, ale przede wszystkim to: pokazałem jej młode koty/ [...]ich nierówne oddechy brzmiały jak duet Auguścik–Dudziak/ w repertuarze ludowych melodii.
Natomiast druga! Druga część, bez nadziei i bez lęku, to już zupełne szaleństwo. Niewiele tu jasnych konfesji, wcześniej autor napisał jeszcze czasem zdarzyło się/ już wszystko, co byłby w stanie przeżyć, ale teraz jest już tylko intruzja wyobraźni, oszałamiający pochód niesamowitych, gwałtownych, kolorowych obrazów, tak w utworach Migacz i Ministrem wojny była moja matka, jak i we wszystkich pozostałych. Wersy układają się jak w prozie, efekt ten wzmaga kwadratowy format tomu. Te interesująco
odjechane, odważne wiersze pokazują siłę uwolnionych słów, bogactwo języka, niekoniecznie uczciwie zapracowane, ale które docenią koneserzy.