Słyszę w niektórych fragmentach Grochowiaka, w innych poetów Orientacji, ale myślami błądzę w międzywojniu, bowiem przypominają mi się strofy skamandrytów. Nade wszystko Lechonia. I postać w tych wierszach kreowana na dandysa też mi samego Lechonia przywodzi na myśl.

Tak czy inaczej – staroświeckość. Bo jeszcze Rainer Maria Rilke i Oskar Wilde, może też wczesny Miłosz. Dehnel wiele zawdzięcza poezji anglosaskiej, na przykład Eliotowi i Audenowi. Lecz przede wszystkim dojrzałość swej poezji i jej kunszt zawdzięcza samemu sobie. Mamy do czynienia z nieprzeciętnym talentem. Talentem, który nie chce rewolucjonizować polskiej liryki, ale raczej takim, który w swoje formy chce wlać nową treść. Mówiąc językiem jednego z wierszy to taka „siedemnastowieczność nad brzegiem autostrady”. […]

Mówiąc o talencie, mam na myśli tę szczególną dyspozycję do ożywiania sztuczności, dynamizowania staroświeckiej formy. W sztuce chodzi o poruszenie i kilkakrotnie zdarzało mi się przy lekturze tych wierszy być poruszonym. Na początku jest podziw dla formalnej sprawności młodego poety, mistrzowskiego opanowania sztuki rymu, wkrótce dołącza do tego wzruszenie, wrażenie uczestnictwa w misterium odkrywania tajemnic życia. Tajemnic życia poszczególnego i tajemnic życia w ogóle. Melancholia tych tajemnic dopieka do żywego.[…]