Z serca, z jego ośnieżonej ściany, schodzą teraz lawiny pyłowe.
I samotność jest jak stare tektoniczne jezioro, o dnie
pełnym głębokich wżerów, zapadlisk, zamulonych rowów;

miesiąc temu - pomyślałabyś, że cię zagarnie?
Że wpłyniesz do jej wód jak ciepły strumień łąkowy,
w którym życie iskrzy, wibruje, drga?

I będziesz budzić się w szarzejącym świcie,
jak na dnie ogromnego wykrotu ze sterczącymi ku niebu korzeniami,
a w twojej głowie będą krążyć padlinożerne ptaki?



[z tomu "Monodia" 2006]