córka zmarła nagle. loki, spinki we włosach, falbanki sukienek,
wszystkie lalki - przestały żyć. pomiędzy niedokończonym rysunkiem
a niedojedzonym jabłkiem kwitną petunie, stalowe ważki, sen za głęboki

zostało po niej: imię, kilka zdrobnień, zapach w fałdkach piżamy.
i odgłos śmiechu jak szklane kulki - spadający ze schodów, w dół,
do piwnicy. aż fundamenty domu wibrują echem.

teraz pije mleko z piotrowego kubka i woła "mamo", a mama ją ukryła
głębiej niż korzenie, kręgi studzienne, niż łożyska rzek.
a rzeki powtarzają: nie ma jej, nie ma.

--
pazdziernik 2009