Ordynarna muzyka, jakiś pożegnalny polonez
grany na pianinie Calisia, tak mogłoby to wyglądać.
- Kto wciska daremnie pedał, pragnąc głębi,
ten zapewne obsługuje klawiaturę. A może,
mówię o pomocnej dłoni, która przewraca kartki
zapisu nutowego, więc skoro tak, użycza też nogi?

Zagadki ulegają pomnożeniu przez naszą wiedzę,
a tej nigdy nie możemy być pewni, skoro byle walc
potrafi się wczepić w pamięć wszystkimi nogami.
Nogi należą do tańczących, ale jako, że są pomocne,
mogą służyć za namnożnik, w każdej chwili
gotowy poprowadzić tańczących krokiem marszowym.

Straszliwy polonez z przysiadem pod kreską,
wymaga nielichej kondycji, stąd dwanaście lat
przygotowań, przynajmniej w moim wypadku.
Tańczyłem, a jakże, i przysiadałem, kiedy wypadało,
muzyczny potwór-hard-core, nie inaczej, i Calisia.
Cała sala śpiewa, o żegnaj, żegnaj ojczyzno ma, pa, pa, pa.