Książka złożona głównie ze snów, spostrzeżeń, napomknień, przytoczeń, odsyłaczy, z zasady nieliterackich. Raczej przez literaturę zaanektowanych. Kreuje świat wiarygodny, choć nadzwyczaj osobny, osobniczy.

Jej podmiot odsłania się przed czytelnikiem do głębin ciała, umieszczając tutaj na prawach cytatu nawet fragmenty medycznych analiz. Ale to obnażenie nie ma nic wspólnego z ekshibicjonizmem.

Dlaczego? Bo ciało, jak zresztą całość świata, zostało przemyślnie stekstualizowane. Autorka konsekwentnie pokazuje, że wszystko, co potrafimy nazwać i powiązać ze sobą, dokonuje się na płaszczyźnie tekstu, mniej albo bardziej rozbudowanej struktury znaków myślenia/mowy, bez których obyć się nie możemy. Usłowić da się wszystko. A nasze funkcjonowanie, poznawanie, komunikowanie się, to czynność wiązania ze sobą rozmaitych przekazów w indywidualny, unikalny ponad-tekst. Strukturę elastyczną i co najważniejsze - pojemną, zdolną przechować nie tylko czystą informację, ale także emocjonalną atmosferę, temperaturę przeżycia rzeczywistości, zwykle przybierającej w tej książce kształt wielkomiejsko-stołeczny z odrobiną lubelskości. Kształt gdzieniegdzie białoszewski. Wszakże terminowanie u Mistrza Mirona pozwoliło autorce wytyczyć własne kierunki pisania, sięgające przestrzeni wirtualnej, niby osobnej krainy mówiącej odrębnym językiem, biegle przez Kamińską opanowanym od lat, co najmniej kilku, czego dowiodła niedawno w tomiku poetyckim "Zapisz zmiany" (2004).

Czy "czary i mary" potrafią wprowadzić stan tekstazy? Miejscami. Ale najmocniejszymi punktami tej książki pozostają wiersze - zmysłowo-intensywne (zob. "wonna wanna niewinna"), skondensowane, pełne leksykalnych gier-niespodzianek, zjawiskowych metafor (por. "sok spływa po palcach"). Oczarowują bez reszty, bez wątpienia.

Aneta Kamińska, czary i mary (hipertekst), Staromiejski Dom Kultury, Warszawa 2007.

Tekst zamieszczony na stronie: http://piotrwiktor.blox.pl