„Białe krzesła” Krystyny Dąbrowskiej to tomik, w którym spotyka się zwyczajność z niezwyczajnym, codzienność z odświętnym, realne z wyśnionym. Tytułowy wiersz zbiorku to próba autotematycznej wypowiedzi, w której poetka stwierdza: „Codzienność w poezji niech będzie jak białe / plastikowe krzesła pod Ścianą Płaczu”, co oznacza swoistą użyteczność poezji w życiu – powszedniość zderzona z tajemnicą ma być środkiem w poznaniu świata, rzeczywistości, metafizycznego bytu. Język wiersza może być jak prozatorski zapis, ale spoza niego ukazują się znaki niewyrażalnego, białe krzesła „znikają, żeby zrobić miejsce / dla tanecznego kręgu w szabatowy wieczór” – codzienność przemieniona jest w sens, język ukazuje ład, spoza którego prześwituje byt.
Tomik otwiera wiersz, w którym poetka zastanawia się, jak dotrzeć do ukochanego człowieka, jak go poznać, jak wniknąć w jego świat – to świadectwo miłości i troski jest przejmujące. W zbiorku Krystyny Dąbrowskiej znajduje się jeszcze kilka pięknych wierszy miłosnych, w których w znakomity sposób, kilkoma zaledwie kreskami, naszkicowano bliskość dwojga ludzi; takim też wierszem ten tomik się kończy – pytaniem o przyszłość, o możliwość wyrażania uczuć, język zdolny udźwignąć emocje i myśli.
Intrygujący jest wiersz o rodzicach Autorki – „Strzyżenie”. Pomysł, by ich ukazać poprzez czynność strzyżenia przez nią ich włosów, jest niebanalny; to właśnie owa codzienność, poprzez którą można opisać ważne sprawy, tutaj – pointą liryku jest to, iż miłość pomaga przezwyciężyć lęk.
Kilka utworów dotyczy pobytu mówiącej w Jerozolimie, wiersz „Kozy” – jej obecności w Kairze – to zapisy uważnych obserwacji, z których emanuje czułość wobec ludzi i ważnych miejsc. Ciekawy jest portret młodego lekarza – poety – „Dziesięć złotych dwudziestodolarówek” – sytuacja liryczna tego tekstu da się łatwo streścić: oto Williams Carlos Williams pomógł pacjentowi, ale ważne jest tutaj oddanie dramatyzmu relacji między chorym na płuca, starszym człowiekiem, pragnącym być przed śmiercią w domu a młodziutkim doktorem, który został potem wybitnym poetą.
„Białe krzesła” Krystyny Dąbrowskiej to tomik świetny: znajdujące się w nim trzydzieści trzy wiersze są dowodem na to, jak można uważnie patrzeć na świat i jak to doświadczenie interesująco zapisywać.