Z jasnego nieba rąbie lato. Strzałki się
płaszczą. Koptowie rozdają tkanki.
Wszystko jeszcze śpi. Skrzydło szafy opadło

w dół. Skwierczy lotos. W rondlach, nie na
językach. Przeskoczyłeś drugie piętro
w różańcu? Spacer, wygramoliłeś się

z domu, znów spacer? Ty owinąłeś w fioletowe
wstążki papieża? Myszki poszły na start.
Sąsiedzi się odwracają. W szarej ścianie jest pięć

wentylatorów. Jak burzy uzdrowicielsko. Wpada
szklana kuleczka w ostrzeżenie. Nikt jeszcze nie odkręcił
kranów. Ktoś idzie po schodach.

Habit zostawił na łóżku.
Ktoś myśli, czy się nie poskarżyć. Sęki
podnoszą się. Zdeptane narody używają

zasłon. Pluska morze. I gdy się
ręka zmieni, obróci się o dziewięćdziesiąt
stopni. Kiedy wyskoczyliśmy na zewnątrz,

maquis już zabrało. Iva stwierdziła:
Jamnicki. Przypomniałem sobie: nony,
pianina, trzy siostry i brata. Moje

uniformy, które śmierdziały końmi.
Obydwaj z Ostim jesteśmy z dobrego domu. Także
koledzy z klasy ubierają się w skóry swoich dzieci.

Oczy miewają mętne generacje. Idziesz
brzegiem i tu czy tam nadeptujesz
małego nieżywego wieloryba. Skóra mu

pękła. Nikt inny nie wie. Ptaszki ją
teraz dziobią. Brad Gooch narysował
kropkę tam, gdzie cię nakryli palcem.