Klęła jak kapral, ale sprzątała i pranie
Robiła gdy rodzice szli do pracy, w czasach
Wujka Józia Stalina. I była jak całe

Te lata pięćdziesiąte. Jej wulgarna gwara
Była w centrum uwagi – kiedy któryś dzieciak
Wybuchnął brzydkim słowem, ależ mieli stracha!

Śmieszne to było. Babcia oddałaby życie
Żeby tylko to słyszeć – typ zacnej kobiety
Z robotniczej rodziny, amatorka szycia

W wolnych chwilach. Zaś dziadek nie żył już, niestety -
Autor sztuk, socjalista, zza lady sklepowej
Do Auschwitz wymieciony w chmurze gazu lekkiej.

Gosposia miała dłonie niewielkie i szorstkie,
Drelichy, nos pyrkaty, zęby żółto-czarne
Od palenia. Po pracy kładła się na sofie

Płasko, na wznak. Chrapała. A potem je zawsze
Tuliła i dawała jakichś tam słodyczy.
I – jak za sprawą magii – cały dom był nagle

Czysty. I nauczyła ich „jebać” i „szczyny”,
Ich usta przepełnione jej językiem, w główkach
zgniłe zęby. Znikała w dole, na ulicy.

Ich ciałka, pozwijane, jak płomyki w łóżkach.