W ramach wielkich jak pokój, naprzeciw wszystkiego,
Przegradzając ulice wielkimi bochnami
Przysłaniając nagrobki tortową polewą,
A slumsy pochwałami oleju i dzwonek
Łososia, lśni wieczyście ostrość fotografii
Życia jakim być winno. W górze, nad rynsztokiem
Srebrny nóż się zatapia lekko w masło złote;
Szklanka mleka na łące; szacowne rodziny
Przy lipcowej pogodzie zawdzięczają swoje
Uśmiechy, samochody, nawet młodość owej
Małej kostce, ku której sięgają rączyny.
Ni to, ni te głębokie fotele w kolejce
Do wieczornej herbatki, grzejniki (gazowe
Lub elektryczne), koty w ujęciu trzy czwarte,
Na ciepłej macie obok pary kapci, wcale
Nie odbijają placów i szos, zlanych deszczem,

Którymi zawładnęły. Raczej się unoszą
Pogodnie, głosząc czysty lukier, czystą pianę
Czysty chłód naszym żywym i ułomnym oczom
Które ponad tym światem, gdzie nic nigdy nie jest
Aż tak fabrycznie nowe, do czysta doprane,
Szukają domu lepszych. Tam, gdzie ciemne krokwie
Pubu i białe stroje do tenisa, chłopiec
Wyrzygujący serce gdzieś pod męskim sraczem
Nie trafi; zaś rencista przepłaca (niewiele)
Za herbatkę "Babciny Całun", by spróbować
Smaku starości; chorzy na raka palacze
Czują, jak poprzez słońcem skropione aleje
Parkowe, jak po wodzie, idzie właśnie ona,
Nieostra, której nigdy zapałka niezgasła
Ani sztach nie przybliżył aż tak - nagle, jasna,
Uśmiecha się, poznaje i znowu ciemnieje.