Ślimak poprzez parapet powoli się wspina
do twojego pokoju po nocy deszczowej.
Wołasz mnie żebym zobaczyła. Powiem,
że byłoby niegrzecznie go tutaj zostawiać,
mógłby spełznąć na ziemię; musimy uważać
bo ktoś mógłby go rozgnieść. A ty to rozumiesz
i niesiesz go ostrożną dłonią na podwórze
żeby zjadł sobie żonkila.

Wtedy dopiero widzę, że przeważa jakaś
wiara: twą delikatność wciąż kształtują słowa
tej, której się na ptaki zdarzało polować,
i topić twoje kotki, i wytruwać myszki
tej, co nieraz zdradziła najbliżych ci bliskich
a innym w oczy prawdę powiedziała twardą.
Ale tak już jest w życiu: jestem twoją mamą
my nie krzywdzimy ślimaka.