wołanie lasu i droga na cmentarz. krzyże, widziane przez okno
jakby ktoś chciał przekreślić rzekę i most. łąka jak powódź
brała wszystko, kiedy wybiegaliśmy w pola z rosą na rzęsach.
woda i jej opór. zanurzaliśmy się połykając szklane kule

tlenu. wypływaliśmy prosto w rozpędzone słońce, w pęd
upału. a dziadek miał nos jak żyd. dziadek żydek i jego
odstająceuszy. żydki chuje, żydki chuje! – wołali, a brzuchy
ich pełne były jabłek. dziorga była. był szaber. owoce w pleśni

jak grzbiet liszki. szum wody na moście, który skrzypi wyschnięty.
mośki do gazu – wołali - za taki ryj kula w łeb. hermann brunner
i jego rzeźnia. podpalacze. dzieci ulepione z ziemi i robaków.
a lato stało w miejscu. dziewczynki topiły w rzece wstążki i bukiety.

udajemy, że nie słyszymy – mówi dziadek i prowadzi nas ścieżką
do kamieniołomu. za chwilę będziemy wśród skał. w oblężeniu.