kobiety wzniosłe jak żałoba. kurz i pożar maja. panie sunące
za trumną ciemną i błyszczącą. całą wieś tu spędził – mówi babka
i widzę jak niebo zrywa się do lotu, światło podkłada ogień
pod kościół. popalimy się tutaj jak żydki – mówi babka,

a dobra z niej była kobieta. i widzę berła kasztanów – kwitnące
królestwa, w których on zamieszka, kiedy go już wyprawią,
w ziemi zanurzą jak w chrzcielnicy,bo wstyd czerwonego panu
bogu podrzucić – mówi babka. ściskam jej dłoń z kości

i szarych żył. zmięta i gniewna pani. a on ją zostawił. zgnił
i umarł. łamał się jak zapałka, później już nawet nie czuł.
zgotowali mu ruskie los na jaki zasłużył. wysługiwał się
antychrystom, to i zdychał bez kości – mówi, żegnając się

znakiem krzyża. pali się kościół i cmentarz. nie ma nic o nich
w tych płomieniach. powtarzam: ogień i jego pragnienie. tamte
kasztany – mówi babka - wiele widziały. jak prowadzili żydków
przez wieś i jak ich potem popalili całych. a teraz jego chowają.

wszędzie groby. tak to zapamiętałem: wracamy przez sady,
ule w jabłoniach jak macewy. mam ze sobą garść ziemi. proch.