Ocknąłem się. W łóżku obok on coś mamrotał.
Leżałem godzinę, może dłużej. O czwartej
budzik zaczął dzwonić. Wstał. Na sobie miał nagie
Nic. Czułem, jak jego klasyczna, senna głowa,
Jego smukłe ciało, porusza moje serce.
Myślałem, że jestem wolny. Lecz byłem w błędzie.
Za to zrozumiałem, że szaleńczo go kocham.

Nie robiłem sobie nadziei. Zakochać się w facecie?!
Rany - to dopiero jazda - raczej nie dla mnie.
Zaakceptowałem to. Nazajutrz rozważnie
Gotowi byliśmy na wszystko. Prawda piecze,
Ale kłamstwem mógłbym ocalić zaufanie
I ciepło. Wyszedłem z pokoju. Nie przestaję
powtarzać, że smutek, jak ten tusz, nie trwa wiecznie.