i gdybym wchodził,
gdzie piołun i grząsko – gdybym się nie bał
to mógłbym pewnie
także nie tęsknić
i swoich zmarłych miałbym
w zieleni i gąszczu
– to miałbym światło
pod stopami nad sobą
żagiel
zrobiony
z twojego żołądka

i wykorzystałbym twoją tęsknotę

by płynąć – gdzie skały ostre jak oset
koszone przez morze
– płynąć szybciej i mógłbym kierować się
twoim głodem

który żołądek pamięta
pamięta i obręcz
mógłbym tę obręcz

przecinać na wodzie
i gdybym jeszcze nie zaznał tęsknoty –
choć byłbym
jak oset
jak oset mocny
– byłbym nikim

bo przecież o tym
śpiewają mosty.