Szkli się niebo, w domach schną ludzie, płyną
Kry po rzece. Ścierane słowa rynną

Znaczą chodnik niepewnymi krokami,
Ścierane na proch. I nikt nie zadławi

Się więcej nimi. Ulice tętnią w rytm
Obcasów. Poranek jest biały, się tli.

Twarze marszczą się od słońca. Szarości,
Żółcienie, półcienie trzeba wyprosić.