To nie jest prosty rytm, o nie, chociaż wygląda na taki
bo w życiu dzieci nic nie jest proste, to tylko szpaki
ich gniazdo uwite na skraju hałdy, kopalni, czarnego
mostu, gdzie dwanaście taktów wygrywa szynobus
z Wałbrzycha i Kłodzka. Czy ja jeszcze piszę wiersze,
czy ja ich nie piszę, to nie o tym historia, nie o tym ten
rytm, który nie jest prosty, chociaż wydaje się inny. Dzieci
wołające „mama” z dziurawymi ciałkami, gdy wie to każdy
gangsta, że nie żyje się z tyloma przestrzelinami w dzieciństwie,
one są jak wersy, chociaż za oknem czarny most i szynobus,
którym nigdy nie odjadą a jak odjadą, to wysadzą je w polu
i znowu przywiozą do mnie a ja ich się nie wyprę. jestem tym,
co nie woła o pomstę, jestem tym, co szuka miłości, chociaż
nie wygląda na to. boli, nie boli, nie umiem ci opowiedzieć,
nie jestem sobą, jestem tym, co trzeba robić, drzewo jest
do przerzucenia, tynk do zbicia. To nie jest prosty rytm, o nie,
chociaż wygląda na taki bo w życiu dzieci nic nie jest proste,
to tylko szpaki.