Na pewno jest to godne sceny z filmu wendersa albo jarmuscha,
Ale oni nie kręcą filmów o tej części europy, a innaritu ma dość
Osoby dramatu to ci, którzy nie są u siebie, chociaż mieszkali
w tym domu dłużej niż jego budowniczowie. No i inni. Popatrz
tylko - kot który nie nosił kartonów, śnieg, który padał w połowie
kwietnia, dawni sąsiedzi łypiący z okien, pokazujący nas dzieciom,
przerabiający dramat na kotlet mielony z morałem: ci państwo
nie byli grzeczni wznosili modły do obcego boga, nie chodzili
do kościoła, matki naszej i urządzali w domu zbiegowisko facecji
o podejrzanych rysach, a teraz spójrz rybko oto muszą wyjść z domu
ojców swoich z tym, co pomieszczą kartonach z ikei, 12,99 złotych
za dwie sztuki plus rabat na otwarcie nowego sklepu i nigdy już
nie będą jedli czereśni, ani pili wody, ani zbierali orzechów z tego
ogrodu. I jeszcze kilku Niemców wychodzących potajemnie z domu
niewoli wewnątrz porcelitowego słoika z napisem „Amon-karbon”
ukryci jak we wnętrzu przytulnej wersji egipskiego boga. I nowi ludzie
w ostatnim kadrze, których przed chwilą w ogóle nie było, jeszcze
czereśnia, orzech, forsycja i żywopłot, cały ten szwabski szlamot.
No to na razie, mówi ten, który ma klucz i miły jest chociaż chudy
i na wszystko mówi gicio i na każde zdanie, o którym nie ma zdania
odpowiada coś w tym jest, coś w tym jest albo zamyślony dorzuca
to też jest jakaś opcja, jest opcja. Z opcji zostaje nam schodek
z lastryka, termos z herbatą zrobioną rano w odległej krainie,
(chociaż po co, no nie rób, no chyba podadzą nam szklankę wody).
Na razie podajemy sobie blaszany kubek na znak pokoju zostawionego
za drzwiami, pada śnieg, a za plecami u góry po lewej słychać pracę
klucza w zamku. Tak się zamyka drzwi. Tak się zamyka historię.
Niech tak będzie.