A zatem mam tutaj znowu zamieszkać. Zerwany tynk, skruszone
cegły, na ścianach lamperie jak za Niemca i szkielet zalatujący
szwabachą. To dlatego w niebo sterczą gołe krokwie a gdy zajrzeć
do pokoju przez legary widać piętro niżej wujka siorbiącego rosół
na okrągłym stole, gapiącego się w miejsce gdzie wiele lat po wojnie
stał telewizor „Neptun” a w nim wieczny wyścig pokoju. Nie ma
po nas śladu, chociaż mieszkaliśmy tu dłużej niż Johann, który
z ojcem Hermannem zbijał krokwie latem 1926 roku. Byli tutaj
trzynaście lat przy Löbber Strasse, potem Johann pojechał strzelać
ze sto piątki do mojego stryja gdzieś na Morzu Północnym. Hermann
mieszkał jeszcze sześć lat, siorbał rosół i tutaj czytał listy od syna
w marynarce. Potem szedł po torach na zachód, był mróz, pękał lód,
trzaskały automaty. A jednak nadal tu jest gdzie mój dom, z którego
wyrwano mój dom i zostało, tylko to, co nie było moim domem a jest
ostatkiem ich domu. I jak teraz, no. gdzie położę głowę, gdzie. Schody
kończą się w powietrzu.