Pewnym krokiem wchodzę do budynku komendantury
(budynek z bali, dobry drut kolczasty dla ogrodników).
Handluję z załogą, zamiast więźniami, tylko dlaczego
traktują mnie jakbym miał coś ważnego do przekazania,
skoro wiedzą, że nie jestem po ich stronie, nawet we śnie?
Ss-manka pod portretem żydówki rysowanym węglem
wkleja zdjęcie osoby z naszej grupy, która poszła z innymi
(gdzie są inni?). Coś przenoszę przez ten sen do świata.
Boję się naprawdę, chociaż wiem, że kiedyś się obudzę
(gdzie śnią inni?). I po chwili jestem w księgarni. Patryk
pokazuje na plastikowy pancerz, który upycham pod kurtką
- po tym cię rozpoznamy i ściągniemy z powrotem – mówi.
- Nawet jak mnie zagazują? – pytam. – Jak cię zagazują
to już nie. Zaraz wracam na szlak, tak trzeba, skoro już
zaczęliśmy. Inaczej się nie da. Już nie.