Brzoska jest ironistą, który umie poprowadzić lingwistyczne cięcie przez tkankę kulturowej symboliki oraz trywialną codzienność (...) Mówiąc najkrócej: zestawiane są tutaj obrazki „podpatrzone – podsłuchane”, lecz punkt ciężkości przesunął Brzoska poza powszechną dziś quasi-liryczną reporterkę (...)Brzoska intryguje racjonalnym dystansem oraz iście detektywistycznym oglądem-, dokąd prowadzą skrzyżowane nitki znaczeń, gubione w bezpiecznych mitach codzienności.”

Paweł Majerski, Wszystko od początku?, "Śląsk", nr 7/2001


Pochwycone w biegu obrazy, kwestie ocalone z przypadkowych rozmów, ułamki dialogów zyskują pod jego piórem nową ponad-doraźną jakość. (...) Liryczny bohater Wojciecha Brzoski funkcjonuje w przestrzeni coraz bardziej się desakralizującej, gdzie sacrum musi zostać wyrwane z milczenia, epifania sprowokowana.”

Piotr W. Lorkowski, 10 zdań o ... Niebie nad Sosnowcem, "Topos", nr 6 (61)/ 2001

Coś jest w tej poezji i to coś przekonuje mnie do Brzoski, do jego sposobu patrzenia, do jego ironii, do tego, że w jego wierszach te kilka motywów (śmierć, pamięć, rozstanie) wystarczyć musi za symfonię - i wystarcza (…)
Owszem, słychać tu różne "głosy", Brzoska zna swoją tradycję, a przynajmniej pisze tak, jakby ją znał i to się czuje i słyszy, to Brzosce zresztą nie przeszkadza być samodzielnym poetą i Brzoska jest samodzielnym i już - tak myślę - rozpoznawalnym poetą (…)
Brzoski cechą szczególną jest pewna swoista lekkość, pewien swoisty dowcip, swoisty humor, być może nie do końca zbieżny z moim poczuciem humoru, jednak na tyle dokładnie wyartykułowany, że nie sposób go nie zauważyć (…)

Jakub Winiarski, Mało a dobre ,"nieszuflada.pl"


Ten swoisty cynizm i celebrowany, rzekłbym-retoryczny, naturalizm wieszcza „bruLionu” pomieszał Brzoska z czymś, co można nazwać nutą tajemnicy, wątkiem zaskoczenia transcendentalnego, czego anioł i anielstwo są tylko obiegowymi emblematami (...)

Karol Maliszewski, dla Innych na Nasz język (recenzja frywolna), "Studium", nr 2/2002


To intuicyjne przeczuwanie drgnień czegoś ważnego, sensownego pod skórą powszedniości (...)Wiersze błyskają udanymi metaforami (...) grą interpunkcyjną, przerzutniami, homonimicznymi sprzęgnięciami wyrazów, wywiedzionymi z języka potocznego skojarzeniami i asocjacjami. (...) Widzę wyraźnie w wierszach Brzoski odblask tego, czego nieświadomie oczekuje od wiersza postbarbaryjskiego albo wiersza w ogóle- z wykorzystaniem idiomu codzienności, języka kolokwialnego- spróbować się zmierzyć z troskami ostatecznymi. Powrócić od wyobraźni do stanów prywatnych, nie negując ich ważności.

Radosław Wiśniewski , Motyw z Wendersa, "Megalopolis", nr 2-3/2002


Według Brzoski najlepszą strategią wobec rzeczywistości jest wykorzystanie sensotwórczej roli pomyłek i przeinaczeń, czyli po prostu brnięcie w środek zamieci zamiast ucieczki.

Paweł Sarna: Podejrzany do odwołania , "Tygiel Kultury", nr 10-12 (94-96) 2003


Brzoska dowodzi (...), że nie stracił właściwej sobie umiejętności chwytania zdarzeń na gorącym uczynku. Nie wyrzekł się przyjemności prowokowania. Choćby do podejrzeń, że zgrozę i gorycz oswaja zgrywą i pozorowanym cynizmem. Życie i miłość to już nie przelewki. I przynajmniej do tego przeświadczenia, poeta swym wierszem dorasta.

Piotr W. Lorkowski,"Poetica"


(…) Wojciech Brzoska operuje w zapisie codzienności przede wszystkim językowymi paradoksami (…), które zdają się być jej krytycznym, a nie idealizującym odsłonięciem. Widoczne są także w relacjach, na których Brzoska skupia się najczęściej, czyli w kontaktach z drugim człowiekiem; w przestrzeni niemożliwego dialogu.(…) Jego wiersz zbliża się do komunikatu, który cały czas poświadcza swoją „niekomunikowalność” (…) Brzoska jest poetą powściągliwym i precyzyjnym, nawet jeśli pisze o śmierci, posługuje się językiem logicznym, uporządkowanym i umocowanym w potoczności (…) Fascynuje go raczej siła konkretu, ciężar materialności, a także dosłowność języka (…); nie o metaforyzację bowiem Brzosce chodzi, ale o rzecz odwrotną: udosłownienie sensu przekazu, odnalezienie w dosłowności mocnej podstawy dla doświadczenia.


Anna Kałuża: Brzoska, Lekszycki, Sarna, Barański. Szkic do portretu młodych poetów. [w:] "Literackie Zagłębie" (2003)