Wojciech Brzoska "przez judasza"

„przez judasza” jest już piątą książką Wojciecha Brzoski, książką, ze względu na konwencję przyjętą przez autora, odważną i ryzykowną, ale jakże udaną. Brzoska bawi się słowem i robi to świetnie, odnajdując dwuznaczności i co chwilę zaskakując a to wersem, a to spodobem zapisu, który odwraca tekst o 180 stopni. Teksty pisane „na modłę” przekazu biblijnego są tak swobodne i pewne siebie, że można by przypuszczać, iż autor mógłby je równie dobrze napisać jakąkolwiek inną konwencją. Znamienny jest blurb w książce napisany przez Jakuba Winiarskiego, mistrza przekładania starej formy na dzisiejszy język. Brzoska robi coś dokładnie odwrotnego – wywołuje do tablicy współczesny zapis i sprawdza, czy uda się w niego wtłoczyć język archaizowany na dwa tysiące lat wstecz. Udaje się. Dużo w tym tomie mowy o domu i grzechach, jakby autor szukał dzisiaj miejsca dla ludzi i zjawisk sprzed wieków i sprawdzał, czy to wszystko pasuje i dzisiaj, ale nie to jest najważniejsze – owa archaizacja pozostaje tylko kamuflażem, bo wszystko to dzieje się dzisiaj i nie jest właściwie niczym osobnym, bo i pokolenie 20 i 30latków tak naprawdę nic wyłącznie swojego jeszcze nie znalazło – tu liczy się podejście, podejście, którego oryginalności autorowi nie wolno odmówić, a które pozwala na zupełnie nowe spojrzenie na to, co zdaje nam się, od dawna już wiemy. I po to właśnie, by tę wiedzę zweryfikować i wyjrzeć przez judasza zupełnie inaczej, warto zobaczyć, co Brzoska ma do powiedzenia i jak chce do nas mówić.

Karol Graczyk, „Szafa”