Chmara wron przygląda się w milczeniu
z drzew eukaliptusa w górze,
gdy stoimy nad ciałami -
które wyglądają, jakby miały się poruszyć,
obudzić ze snu i zacząć nas wypytywać,
o krew zasychającą na ich włosach,
o kule wpasowane w tył czaszek,
pytać gdzie są ich żony i dzieci
w ten poranek, i skąd te roje
much, dlaczego smak chleba i herbaty
opuścił ich usta, gdy przeciągają się
i podnoszą z ziemi, zastanawiając się, kim są ci obcy,
którzy kopią ich zrogowaciałe stopy, mówiąc
Pobudka, skurwysynu. Pobudka.