Przewodu drut, po rękach nerw,
telefon wszystkimi tonami się drze: „Na razie! Jest czas!”
I na gwoździu płaszcz, i w rękawie szal,
i rękawiczki w kieszeniach szepczą:
„Poczekaj do jutra, do jutra”.


Lecz dziwny stuk woła mnie w drogę,
może serca, a może w drzwi też
i gdy się waham na progu,
mówię tylko jedno słowo: „Wierz!”


I na dworzec znów, do pociągu znów,
herbatę i bieliznę znowu konduktor da
i nie usnę znów, i przez łoskot kół
usłyszę: „Przebacz”; wyraz: „Przebacz”.


Lecz dziwny stuk woła mnie w drogę,
może serca, a może w drzwi też
i gdy się waham na progu,
mówię tylko jedno słowo: „Wierz”!