Nasze rzeki niespławne są,
w naszych oknach nie widać dnia,
nasze ranki są takie jak noc,
no a noc – taka jak ja.
Patrzę w błotnych zwierciadeł toń,
na zegary co stoją wieku pół,
na dziury pocerowanych flag,
i królestwo za konia dam.

Się graj, smutna piosenko moja, się graj, się graj...

Bojownicy Słonecznych Lat,
traciliśmy w walce dzień za dniem,
a jeżeli roznieciliśmy żar,
to nasz żar ugasił deszcz.
Z róży wiatrów wróżymy czas,
zdajemy się na cienki lód,
a gdy przychodzi czas, żeby wstać,
my czekamy, kładziemy się spać.

Się graj, smutna piosenko moja, się graj, się graj...