Upiory


Aby upchać, zmiąć, mruczę.
A jednak ogień pieśni powoli
oddala się. Już nic nowego nie

trzyma się tej wiązanki mowy.
Wędzidło głosu nie prowadzi,
choć język jak zawsze podległy

wierze. Co było, ubyło z nas,
skamieniało. W oddechu słów
chropawa masa, bruzdy zdań.

Przerębel potknięć i spóźnień.
Opowiedz się, gdzie leży granica
zdrady, za którą niepokalana

jest tylko mowa zwierząt.
Kto za, a kto przeciw?
Opowiedz się, błękitna duszyczko.


Przyznaję


Póki trwam
w tych nieużytkach,
patrzy na mnie ta żałoba.

Palenisko ran twoich,
kremacja miliona świateł.
Gniew dnia i wicher nocy.

Tyle się działo i nic się
nie działo. Wiem, że
prawdziwe życie zjawi się

poniewczasie.



A wiara niech dopełni resztę


Słuchaj, kiedy nie
chcesz słuchać. Patrz,
kiedy nie pragniesz blasku.

Sen wciska się jeszcze
głębiej. Taki cudny
i smakowity pejzaż!

W poczuciu niestałości
i rozklejania, czym się
zadowolić? Przekazem

niech będzie śnienie
nieustanne. Pęd do łamania
szyfrów i rebusów.

Powietrze naciera dymem,
a my wraz z nim. Ale czy
w powtórzeniach jest sens?

Listopad. Bezład
rozpełzłych liści, wieczny sen
nagrobków.

Pewnie, że się śmiej,
skoro to co trwa, nie jest
naszym udziałem.

Przegranymi będą ci,
co przyjąć chcą więcej, niż
na to zasługują.


Nowe zasiedlenie


Po pierwszym nieudanym
razie powziąć kolejny cel.

Bo to, do czego przymusza
nas świat, wyłazi na jaw
i domaga się czułości.

Ale dokąd zmierza
język? Dokąd się stacza?

Wbrew temu co mówią inni,
przyjdzie czas, kiedy docenimy drogi,
które są szlakiem w nieznane.

Z wyjątkiem tych,
co prowadzą donikąd.



Kochany, co chcesz widzieć o tych śladach?


(Kochana, pamiętasz
profil dnia, kiedy chłonąc

jego jasność, kradliśmy
z siebie ciepło?

Kochany, nie pamiętam,
ale czytając twarz

twoją, jak niegdyś, zatrzymuję się
na światłoczułych oczach)

Spadł śnieg i nie widać
żadnych śladów.