Żegnaj, ale wróć.
Lepiej późno niż wcale. Wróć.
Bo nie skończyło się.

Gromadzę atomy. Cząstki ciebie.
Archiwum zapachu i wilgoci.
Gdybym się pomylił, nie byłoby mnie.

Żyłka wiatru mieni się w tęczówce
maja. Ofiary z liści i traw poskładane.
Armie lotnych piór i patyków.

Po wieczornej burzy z planszy dnia
znika światło. Zziębnięty, za czarną
twarzą zamieram. Wysycham.

W kamerze snu, na styku miasta
korpus nocy, w który wbiega ciepły
głos: jasne nasionko kobiety.