- No i co teraz?
- Nic.
- Ruszyło się coś?
- Nie.
- Zdążymy?
- Nie wiem.
- Nie wie pan?
- Nie mam pojęcia. Takie korki są kapryśne jak kobiety.
- Ha, ha. Bardzo śmieszne.
- Nie miałem zamiaru być śmieszny.
- Niech pan nie filozofuje.
- Nie filozofuję.
- Człowiek bierze taksówkę po to, żeby się nie spóźnić, a nie po to, żeby wysłuchiwać...
- No, czego?
- Niczego. Dajmy spokój. Przepraszam.
- Bardzo się pani śpieszy?
- Bardzo. Nie cierpię się spóźniać.
- Niech się pani nie denerwuje.
- Nie denerwuję się... Tak, denerwuję się.
- Może wcale się pani nie spóźni? Może oni też się spóźnią?
- Na własny ślub?
- A czemu nie? Takie rzeczy się zdarzają...
- No, nie wiem. Sugeruje pan, że panna młoda stoi w korku?
- Ha, ha! Współczuję pannie młodej, która stoi w takim korku!
- A może pan młody ucieknie sprzed ołtarza?
- O, takie rzeczy naprawdę się zdarzają. Ja uciekłem.
- Serio?! Uciekł pan?!
- Nooo, nie całkiem... Rozmyśliłem się trochę wcześniej...
- Ale co się stało?
- Nic się nie stało. Nie byłem pewien.
- Za to ja jestem pewna, że zmarnował jej pan życie.
- Tu się pani zupełnie myli. Pół roku później zamieszkała z moją sąsiadką z parteru.
- Coś podobnego!
- I teraz obie mieszkają w tym samym bloku, co ja. Na parterze.
- A pan?
- A ja wciąż mieszkam na trzecim piętrze. Sam.
- Biedaczek...
- Niech pani sobie ze mnie nie kpi.
- Nie kpię. Naprawdę panu współczuję.
- Nie trzeba.
- Wie pan co? Pan mi kogoś przypomina...
- Pani sąsiada z parteru?
- Nie, ja na serio... Tylko nie wiem kogo... Jakiegoś aktora...
- Pani za to mi nikogo nie przypomina.
- Ależ pan jest nie do wytrzymania!
- Chce pani wysiąść?
- Tutaj? Chyba pan żartuje.
- To proszę nie mówić, że jestem nie do wytrzymania.
- Najlepiej nic nie będę mówić.
- Jak pani sobie życzy.

- [po chwili milczenia, z wahaniem] No i co teraz?
- Nic.
- Ruszyło się coś?
- Nie.
- Można oszaleć. Nic się nie dzieje... ani tu... ani za oknem...
- Proszę pani, to jest taksówka, a nie cyrk.
- [ziewa] Proszę pana, ja umieram z nudów. Czuję się jak rybka w akwarium.
- Co to, to nie. Muszę zaprotestować!
- Przeciwko czemu?
- Przeciwko imputowaniu rybkom kobiecych kaprysów! Rybki się nie nudzą!
- Skąd pan to wie?
- Z wykopalisk. Rybki nie mają czasu się nudzić.
- To znaczy?
- To znaczy, że rybki nie mają szansy się nudzić. Żeby się nudzić, trzeba mieć świadomość upływu czasu.
- A rybki?...
- Rybki nie mają tej świadomości. Gdzieś czytałem, że pamięć rybki jest w stanie ogarnąć około trzech sekund. Po upływie trzech sekund – plum, wspomnienie znika, jak kamień w wodę.
- Naprawdę?...
- Nie wiem. Nie jestem rybką.
- [z przekąsem] Zauważyłam.
- Ale jeśli to prawda, to znaczy, że rybka w akwarium nigdy się nie nudzi. Wręcz przeciwnie. Pływa w kółko i za każdym okrążeniem odkrywa coraz to nowy krajobraz.
- Jaka szkoda, że nie jestem rybką w akwarium. Każda sekunda spędzona z panem byłaby taka odkrywcza...
- Co z pani za jędza! A obiecała się pani nie odzywać...
- Nie jestem jędza. Jestem głodna. Ma pan coś do jedzenia?
- Nie. To jest taksówka, a nie restauracja.
- Może zamówimy pizze?
- Świetny pomysł. A dokąd nam ją przywiozą? "Halo, chciałbym zamówić pizzę dla dwóch osób w sam środek korka"?
- Dla dwóch osób! Pan też jest głodny.
- Może jestem.
- A jaką lubi pan pizzę?
- Nie mam ochoty rozmawiać o jedzeniu, skoro nie mamy nic do jedzenia.
- Okeeeej... A może posłuchamy muzyki? Może włączy pan Radiostację?
- Chętnie, ale tu nie łapie żadna radiostacja.
- A ma pan w ogóle coś do słuchania?
- Mam jedną płytę, ale nie sądzę, żeby się pani spodobała.
- Niby czemu? Skąd pan wie, czego ja lubię słuchać?
- Intuicja kobieca... Tę piosenkę nagrał mój syn z kolegami. I jedną koleżanką, która ma bardzo nietypowy głos... i trochę nietypowy słuch...
- Niech pan tyle nie gada, tylko puszcza tę muzykę!
- Sama pani chciała.

[słychać pierwsze takty i głos Justyny: "no i o co ci chodzi? masz co jeść gdzie spać i do kogo się odezwać masz też przekonanie że nic nie ma większego znaczenia i zamiast walić głową w ścianę można jeszcze wbić zęby w stół a nożyce zawsze się odezwą..."]

- Co to za kocia muzyka?!
- A nie mówiłem?
- Niech pan już nic nie mówi, niech pan to wyłączy!
- Wie pani co? To pani jest nie do wytrzymania. Wysiadam!
- To pan jest nie do wytrzymania! To ja wysiadam!

[wysiadają oboje. on przeciera szyby i sprawdza światła, ona bawi się swoim telefonem komórkowym. po chwili oboje wsiadają]

- No i co teraz?
- Nic.
- Ruszyło się coś?
- Nie.
- Zdążymy?
- Nie wiem.
- Nie wie pan?
- Nie mam pojęcia. Takie korki są kapryśne jak kobiety.
- Ha, ha. Bardzo śmieszne...


__________