Olsztyn. Wersja zimowa

Jest jeszcze trochę śpiący i w rurach pod nim
płynie kofeina. Wygląda jak narysowany kredą.
Latarnie i drzewa obrane z liści utrzymują go
na powierzchni stycznia. Biel boleśnie skraca
źrenice i teraz udaje śmierć. Olsztyn z trudem się
spod niej wytrąca. Piasek pod butami szkli się na sól.

Olsztyn. Wersja letnia

Świta. Narodziny rozkładów jazdy. Po murach
wspina się niepewne jak rtęć słońce. Olsztyn
wydaje się jeszcze niesamodzielny. Zaczyna
płowieć, więc sprowadza deszcz na swoje barwy.
Na dachy kryte czerwonawą łuską, na chodniki
pachnące jak spocona kobieta. W tej dolinie
wyschłych kości wszystko poznaje się jak części
swojego ciała. Piasek pod powiekami szkli się na sól.