Popijaliśmy piwo i jechaliśmy samochodem w stronę morza. On miał dwadzieścia lat, a ja siedemnaście. Ukradł ojcu Mercedesa 65. To był piękny wóz, srebrzysty jak grzbiet karpia, z tylnymi błotnikami i mahoniową tablicą rozdzielczą. W szkole zrobiła się straszna afera. Powiedzieli, że mieliśmy zamiar kogoś zabić. Fakt, mieliśmy ze sobą dubeltówkę i ze dwadzieścia czy trzydzieści nabojów. On prowadził przez cały czas. Mówił: „Wszystko umiera, wcześniej czy później”. Ja podawałem mu kolejne piwa. Mówił: „To dobry wóz, w takim wozie nie będą mogli nas dogonić”. Gdy zatrzymaliśmy się na stacji, facet, który nalewał benzynę, zapytał go: „Nie jesteś za młody na taki dobry wóz?”. A on mu odpowiedział: „Nie jesteś za stary na taką lipną pracę?”.
Kupiliśmy więcej piwa i pojechaliśmy dalej nad morze. On powiedział: „Wszystkie szosy prowadzą do jakiegoś lepszego miejsca”, a ja w to uwierzyłem.
Gdy dotarliśmy nad morze, zostawiliśmy samochód i poszliśmy popatrzeć na fale. Była noc i zrobiło się dość zimno. Nie rozbierając się, weszliśmy do wody. Mieliśmy w aucie tyle pustych puszek, że moglibyśmy zrobić z nich groblę, ale zamiast tego woleliśmy wejść do wody i pozwolić, by rzeczy toczyły się dalej zgodnie z ich biegiem. Kiedy wyszliśmy na brzeg, powiedział do mnie: „To koniec. Teraz muszę wracać. Jutro rano znowu będę w mieście”.
Myślałem, że będzie coś jeszcze, ale nie wiedziałem, czego do cholery chcę. Znowu wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy jak po sznurku do tej samej stacji. Facet, który nalewał benzynę, powiedział do niego: „Wiedziałem, że zaraz wrócisz”. A on odparł: „Wiedziałem, że wciąż tu będziesz”. Kupiliśmy więcej piwa i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu. Wydaje mi się, że już nigdy później nie wsiadłem do Merca, przynajmniej nie do tak pięknego. Gdy dotarliśmy do miasta, świtało. On wystawił dubeltówkę przez okno i wystrzelił jeden jedyny raz, jedną ręką. Nigdy się nie dowiedziałem, czy w coś trafiliśmy. […]