Cały rok kopce lnu gniły w sercu
zagonów, zielone i ospałe szysze
kisły obciążone wielkimi darniami,
Codziennie skierczały w palącym słońcu.
Pęcherzyki bulgotały delikatnie, plujki
Tkały gazę dźwięku wokół fetoru.
Wśród ważek i cętkowanych motyli
Najlepszy był ciepły śpik gęstego
Skrzeku, który wzbierał jak skisła woda
W cieniu brzegów. Tutaj każdej wiosny
Napełniałem słoik galaretowatymi
plastrami i odkładałem na parapet
W domu, na półki w szkole, wyczekując,
Aż z opasłych plamek wylęgną się
Śmigające kijanki. Panna Walls opowiadała,
Jak żabi tata zwany Bykiem ryczy,
Gdy żabia mama składa setki jajeczek
W formie skrzeku. Mogłeś przepowiadać
Pogodę według żab: zielone na słońce,
Brązowe na deszcz.
Któregoś skwarnego dnia, kiedy na pola
Wylano obornik, rozjuszone żaby
obległy kopce. Przedarłem przez zarośla
Do chrypliwego rechotu, które nie słyszałem
Wcześniej. Powietrze wypełnił basowy chór.
Przy stogach lnu kiwały się sflaczałe
Na darniach, nadymały obwisłe podgardla
Jak żagle, jedne podrygiwały: plusk i plask
W sprośnych przyjemnościach, inne klapały
Jak błotne granaty, kanciaste łby pierdziały.
Zzieleniałem i uciekłem. Wielcy królowie
Szlamu pałali zemstą i zrozumiałem,
Że gdy zanurzę tam dłoń, skrzek pochwyci ją.

Death of a naturalist, Faber and Faber, London 1969, s.15