Ten kawałek ziemi
nad małą zatoką
jest poświęcony żywej obecności
Emily Dickinson Wellcome
która urodziła się w Anglii; wyszła za mąż;
straciła męża i
z pięcioletnim synem
popłynęła dwumasztowcem do Nowego Jorku;
dotarła na Azory;
zniosło ją na mieliznę Fire Island,
poznała drugiego męża
w brooklińskim pensjonacie,
pojechała z nim na Puerto Rico
urodziła jeszcze troje dzieci, straciła
drugiego męża, spędziła osiem
trudnych lat na wyspach Św. Tomasza,
Puerto Rico, San Domingo, wyruszyła
za najstarszym synem do Nowego Jorku,
straciła córkę, straciła swoje „maleństwo”,
zajęła się dwójką chłopców
najstarszego syna z drugiego małżeństwa
matkowała im – nie mieli
matki – walczyła o nich
z drugą babką i
z ciotkami, przywoziła ich tutaj
lato w lato, tu się broniła
przed złodziejami,
sztormami, słońcem, ogniem,
przed muchami, przed dziewczynami
co przychodziły powęszyć, przed
suszą, przed chwastami, falami sztormowymi,
sąsiadami, łasicami które jej kradły kurczaki,
przed słabością własnych rąk,
przed rosnącą siłą
chłopców, przed wiatrem, przed
kamieniami, przed intruzami,
przed komornym, przed własnym umysłem.

Oczyściła tę ziemię własnymi rękami,
była panią tej trawiastej działki,
wymusiła na najstarszym synu
by ją kupił, żyła tu piętnaście lat,
osiągnęła ostateczną samotność i –

Jeśli nie możesz wnieść w to miejsce nic
prócz swoich zwłok, idź precz.



z tomu "Al Que Quiere!", 1917