Czy, jeśli chcieć pisać, by dać upust potrzebie interakcji na przestrzeni słowa, to czy to w słowie się dziać, w głowie, w rzeczywistości, śnie, nigdzie? Pod jaką bramę czy jaskinię trzeba dojść, żeby wyleźć z matni? Jeśli pisarstwo nie służyć ideologii, to czy służyć chociaż autorowi? Trzeba (muss man) jako ostatni okrzyk czasownika, nic więcej. Czasowniki wygnać ze zdania, zostawić im tylko przywilej bycia bezokolicznikami (jedyną okolicznością jest podmiot?). Żeby tylko człowiek nie być przedmiotem.