Klasyczny portyk, dwa anioły
Miarowo biją swego Boga.
Trzeba solidnie ćwiczyć bóstwa.
Nie oszczędzajcie więc batoga.

Chustki do nosa upadłemu
Użycza święta Weronika.
Nazajutrz patrzy: o, mój Boże,
Zdjęłam twarz z tego nieszczęśnika.

Koło na palu. Kruk na kole,
Tłum się układa w wielki pierścień,
Na samym środku: śmierć. A oni
Schodzą się, jest ich coraz więcej.

Zawsze to nagie zbocze, stadko
Które się kuli, duma na głos,
Niżej, w dolinie, myśli piętrzy,
Buty, binokle, złote zęby.

A w dole jest paskudnie ciemno,
Kończyny strasznie poskręcane:
Trzeba nam chyba tu odkrywać,
Że ciemność wokół jest jak żywa.

Piekło jest tłoczne, muskularne –
Siłownia, gdzie demony szkolą
Swoje frustracje na maszynach
Nietkniętych rdzą ni wątpliwością.

Na spadochronie szat opada
Bóg; ciało zdaje się unosić.
Ryczy na cały regulator
Postromantyczny chór miłosny.

Patrzymy jak na głowy ofiar
Wszechświat zawala się w lawinie
Żywi są od nas odwróceni,
Nieżywi za to – wręcz przeciwnie.

Żołnierze chrapią, a on stoi
Ze sztywnym grzbietem; oko płonie.
Tak się zaczyna Zmartwychwstanie.
Teraz nadchodzi twoja kolej.

Wkładasz do krwawej rany palce,
Jesteś wątpiący, więc niechętnie.
Kłopot masz nawet nie z wkładaniem,
Ale, cholera, z ich wyjęciem.


Tłum. J. Dehnel