Pan Wicherek wstaje wcześnie, szpera w chmurach i spycha je w kierunku Zatoki Meksykańskiej, mówiąc przymilnie: „Jakkolwiek szanujemy waszą historię i tradycje, postanowiliśmy udzielić poparcia bardziej przyjaznym warunkom pogodowym”.

Sprawuje całkowitą kontrolę nad niebem. Dopiero co obudzony, jest wciąż ciepły od snu.
Chmury mu się podporządkowują, choć z ociąganiem – włóczą się po odrapanym niebie jak duże, brudne wirusy, wywołują wzajemne niesnaski burz, tłoczą się wokół Pana Wicherka.

Wszystkie ściany studia są filmowane. Tuż po wiadomościach ekonomicznych widzę jak srebrzysta chmura wymierza cios Panu Wicherkowi, a on pada, uderzając w chmurę z macicy perłowej, leci, zostaje pochwycony przez cirrusy i cumulusy, aż wreszcie znika w obłoku kurzu.

Miliony widzów na całym patrzą jak kilka śniadych chmur demonstracyjnie leje deszczem. Pozostałe unoszą się parę mil nad ziemią i zaczynają się wiadomości kulturalne.


Tłum. Jacek Dehnel