Unosi się nad miastem. Wysoko. Tak wysoko, że widzi wczorajszy zachód słońca. Utknął we śnie, z którego nic nie wybudza. Utknął w rzeczywistości, która do snu nie układa. Coraz częściej śni mu się, że nie może zasnąć. Doszedł na skraj swojego snu. Ale widzi.
Okno jak otwarta rana. Stara w tej ranie. Codziennie. Nie porusza się, wygląda jak szkic na szkle. Nocą ubiera się w najlepszą żałobę. Nie skarży się. Boli ją tak cichutko, że nikt nie słyszy. Wysycha jej szpik. Nocą starannie ubiera się do snu. Sąsiadka z dołu powtarza mężowi: zabij ją, zabij starą, święty spokój będzie. Jej duszy chce, ten szatan? Jej duszy starej i pomiętej?
Młoda spod siódemki za tydzień urodzi dziecko w folii. Ono płacze wewnątrz. Krzyczy. Wkrótce wody wewnątrz się rozstąpią. Morza odsuną się wewnątrz od polietylenowych brzegów. Malarz z tego samego piętra twierdzi, że sztuka cierpi na marskość i uwiąd. Dziś nadwerężył rękę przy cieniowaniu skóry modelki. Zostawił więc wolne miejsce na płótnie na jej bliznę po ospie. Tymczasem alkoholowe konwulsje lekko opuszczają jego żołądek. Wokół unoszą się napisy ze spalonych papierosów.
W kościele jest tylko sprzątaczka z fioletową twarzą. W krzyże na posadzce wciera wierne detergenty. Pan dał jej samotność i odmrożone w dzieciństwie policzki, bo tylko wtedy mógłby pełen spokoju patrzeć, jak wiedzie swoje życie oddzielona szpetotą od innych Jego dzieł. I ona wciera detergenty w krzyże i wierzy wściekle: „Panie, w Twoich kościołach czuję się jak turystka. Zimno tu u Pana i pachnie naftaliną.”
Widzi. Z policzków kościelnej żebraczki spływa makijaż.
I co zrobi w tym czasie Pan? Co zrobi? Co zrobi, słuchając tej ślepej Apokalipsy - najczulszego z Jego gatunków zniszczenia? Zazgrzyta niepotrzebnym złotem w semickiej szczęce?