Panie, w Twoich kościołach czuję się jak turysta.
Zimno tu u Pana i pachnie naftaliną.
Utknąłem, Panie, w tym śnie, z którego nic
mnie nie wybudzi. I coraz częściej śni mi się,
że nie mogę zasnąć. Mam już dość, Panie.

Panie, daj mi siłę. Wiem, że mnie słuchasz.
Dałeś ludzkości wschody i zachody słońca,
mgłę nad wodą, urok macierzyństwa.
Daj mi coś wreszcie. Kościołowi dałeś
Bacha i Mozarta, a dziś beztroski brak gustu.
Nazistom dałeś telewizję. Później był technicolor,
by rany po Hiroshimie goiły się dłużej.
Daj mi coś wreszcie.

Czy zgasnę pogodnie? Czy Chrystus otworzy drzwi?
Pod językiem obróci się obfity i suchy wiatyk mowy?
Tej niespójnej jak sen? Sinej jak ból?