Czasem zwykły płacz zanosi cię przypadkiem
na drugą stronę lustra, które samoczynnie
tłucze się za twoimi plecami i kompromituje
twój niewydarzony cień. Czekasz chwilę

w ciemności aż błyśnie zapałka i ktoś cię
poruszy, pchnie w głąb korytarza, mówiąc,
że tak trzeba. Jednak nad ranem nic już nie
pamiętasz. Kubek po kawie przywraca ci
wspomnienie minionego dnia, napływające
wiadomości o mrozie skuwającym jeziora,
przynęty uwięzione pod lodem, nabrzmiałe

słońce, które dynda w oknie, imitując sznur.
Pozwól tylko w świetle chwytać się za rękę.
Nie bądź jak ruch echa po warkoczu wody.