Szmugluje noc i szmugluje dzień to samo
światło, podlegające odwiecznym obrotom
w nieobecnych, udawanych placówkach.
A ciemność rozwija się tak pedantycznie.

Niech będzie zatem koniec wszystkich
cieczy. Niech sine, zaprzyjaźnione ciała
odżyją w naszych ramionach, aby mogły
raz jeszcze przegrać miłość z czytelnym
uśmiechem. Mamy w pamięci metodyczne
dzieciństwo, odkrywane bez pośpiechu
jak łydki cudzych żon, zawsze niechybne,

zmarzłe. Mamy pusty trzepot sukienek,
zaniechane posiłki oraz gorycz spacerów.
Restauracje bezustannie nam odmawiają.